حاکمیت، آن زن و پوزیتویسم

چگونه می توان تضمین کرد؛ که اتفاقِ روی داده در دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران در اماکنی دیگر تکرار نشود؟

پاسخ: تضمینی وجود ندارد. چرا که «با مقدمات همیشگی نمی توان به نتایجی تازه و متفاوت دست یافت».

ترکیبِ آرد با آب و مایه و نمک یحتمل لواش آفرین شود ولی منجر به خلقِ فسنجان نخواهد شد و شک نکنیم که ویزیتورِ بینوای برف و یخ در آلاسکا دشت نکرده و دست خالی به خانه بازخواهد گشت.

آن چه که در آن مکان روی داد موضوعی تکراری از جنس موارد مشابه بود و می توان مساله را به شکل فردی دید؟

خیر.

موضوع فراتر از حجاب و فرد است و نباید آن را به یک عصیان و هنجارشکنی تحریک شده و تحریک کننده تقلیل داد. در ادامه خواهم گفت که به باور من باید از کادر عکس فراتر رفت و به مرزهای اندیشه ی سیاسی پرداخت.

شما را نمی دانم؛ ولی من شخصا در آن عکس بیشتر روی آن خانم چادری متمرکز شدم. دوست داشتم می توانستم وارد عکس شوم قدمی به سوی او بردارم و بگویم: «این خانم رو بغل کنید و چادرتون رو بندازید روی دوشش».

بغل کردن نه به عزم دستگیری و حذف از صحنه بلکه بغل کردنی از جنسِ مراقبت پوشاندن و حفظ.

اگر آن چادر در آن صحنه چنین کارکردی ندارد پس به چه دردی می خورد؟

اگر آن خانم چادری در آن صحنه نمی تواند چنین ابتکار عملی به خرج دهد؛ ایرادِ کار کجاست؟

آیا او شوکه شده و برای مدیریتِ چنین صحنه ای آموزش ندیده تربیت نشده و حالا دچار غافلگیری و بهت شده است؟ نه به گمانم!

دوست ندارم نیت خوانی کنم. ولی به احتمال قوی ذهنیت او چنین است: «بگذار وقاحتش دیده شود بگذار مشخص شود اینها دنبال چه هستند».

نمی دانم…ممکن است این یک ذهن خوانی بدبینانه باشد و یا عین واقعیت. اما از یک چیز مطمئن هستم؛ آن خانمِ چادری آن زنِ هنجارشکن را «دیگری» می پندارد و حاضر نیست قبول کند که با او جمع شود و او را «هموطن» بداند. این همان ایستگاهی است که ما را به جایی اندوهبار می رساند به مقصدی به نام «تکرار».

 آیا فضیلتی در تکرار هست؟ خیر. ولی پافشاری و لجاجت هست. لجاجتی که در تجارب پیشین هم «تغییر» مثبتی به دنبال نیاورده و نهایتا به چنین جایی ختم می شود: مارکِ بیمارِ روانی زدن حبس طولانی مدت کار در غسالخانه یا حتی ممکن است کار برسد به تازیانه و احکام دیگر. خب… بعدش چه؟ آیا بینش و معرفت خاصی لازم است که صرفا از ابزار مجازات استفاده کنیم و یکی را «خودی» پنداتشه و او را برکشیم و و آن یکی را «دیگری» پنداشته و طرد کنیم؟ خیر. هرگز هیچ هنر و معرفتی در این رویکرد سرشار از اخم و عتاب و تنهایی وجود ندارد.

بگذارید سوال را فراتر ببرم و بگویم که چرا زومِ من روی آن خانم چادری رفت.

اساسا ما با چه چیزی روبرو هستیم؟ یک هنجارشکنی موردی که ممکن است در هر سرزمین دیگری روی  دهد و در آن «عاملیت» فرد از هر فاکتور دیگری مهمتر باشد؟

آیا می توان در نظام حکمرانی و چند و چون تعامل جامعه و حکمرانان راهی یافت که این تابلو را به درستی تاویل کند؟ به گمانم آری. شخصا به عنوان یک دانشجوی علوم اجتماعی؛ علاوه بر اقدام آن خانم دانشجو که هنوز هم نمی دانم از جنس «کنش» است یا «واکنش» در چنین ماجرایی بیشتر به دنبال تلاش برای تحلیل مفاهیم «نقش» «کارکرد» و «نهاد» هستم.

می خواهم بفهمم؛ نقش هر کدام از عوامل فرد خانواده جامعه نظام آموزشی و نظام حکمرانی چیست و نهادهای برساخته ی نظام حکمرانی در این معادله چه کارد یا «ناکارکردی» قابل تفسیری دارند.

می خواهم بفهمم؛ در یک دانشگاه ایرانی که واحدها و نهادهایی همچون «حراست» «معاونت دانشجویی» «نهاد نمایندگی رهبری» و انواع و اقسام تشکل های دینی و و فرهنگی و بسیجی وجود دارند غایتِ اساسی چیست؟ صرفا خلق یک بافتار و نظم واحد و هم شکل است؟ اگر چنین باشد که واقعا هیچکدام از این نهادها کارکرد معین و موفقی نداشته اند! لابد در ردّ چنین ادعایی استدلال می کنید که صدها هزار دانشجوی دیگر پوشش قابل قبول و حتی مطلوب دارند و تنشی روی نداده است. بسیار خب… ولی سوال اینجاست: آیا این نهادها در جمع دانشجویان مقبولیت فراگیر و گسترده دارند؟ خیر. قاعدتا ندارند. اگر در تمام دانشگاه ها صرفا فرزندان خانواده های کاملا نزدیک به گفتمانِ ارزشی حکومت دور و بر این نهادها جمع شوند و دانشجویانِ خارج از زیر چتر «دیگری» پنداشته شوند چه لطف و فضیلتی در صرف این هزینه ها و اعتباراتِ گزاف است؟

اگر قائل به دو نوع دانشجوی خودی و دیگری هستید؛ چرا باید نهادهای دینی و فرهنگی دانشگاه ها با بودجه و تشکیلات و نیرو و منابع انسانی فعالیت کنند؟ در هر صورت آن بچه مذهبی و دانشجوی نزدیک به خط فکری و فرهنگی حاکمیت بدونِ نیاز به هیچ نهاد و اداره ای همان سبک رفتاری مطلوب حاکمیت را دارد و آن گروهِ «دیگری» پنداشته شده هم که راه خودش را می رود و سمت شما نمی آید! پس چه کاری است! چرا باید این چرخه را ادامه داد؟ آیا ایراد فقط در همین نهادِ دانشگاه است و در دیگر زوایای جامعه چنین مشکلاتی نداریم؟ صد البته که داریم. باید قبول کنیم؛ اساسا مساله ی اصلی چیزی فراتر از حدود و ثغور پوشش و رفتار و سبک زندگی است.

پای موضوعی از جنس و ماهیتِ معرفت شناسیک و نگرش هستی شناسیک در میان است.

پای فلسفه ی حکمرانی و چگونه دیدنِ آدمی در میان است.

پای تقابل فرهنگ رسمی و غیررسمی و همچنین جدال و ستیزِ پوزیتویسم و ایده آلیسم در میان است.

شاید مساله ی اصلی اینجاست که حاکمیت جمهوری اسلامی ایران هنوز هم تکلیف خود را با این موضوع روشن نکرده که آیا باید در منطقِ حکمرانی و ومواجهه با شهروند حق ناحق قانون و انتخاب قائل به اثبات گرایی زبان ارقام استدلال و اهمیت مشاهده و بازخورد باشد یا «تحمیل» و «پافشاری».

به عنوان مثال در چند سال اخیر که خودروهای ده ها هزار شهروند ایرانی پس از ارسال چند پیامک تلفنی به پارکینگ منتقل شده و خانواده ها مجبور به تحمل هزینه و تنش و اتلاف وقت شده اند اوضاع تغییر کرده است؟

آیا پس از صدهاهزار ساعت فعالیت واحدهای موسوم به گشت ارشاد حجاب مطلوبِ حاکمیت از سوی زنان بیش از پیش مورد قبول قرار گرفته است؟

آیا فعالیت ده ها نهاد دینی و فرهنگی که همه ی آنها بودجه ها و اعتبارات دولتی دریافت کرده و مدعی ترویج افکار دینی و جاانداختن سبک زندگی مورد قبول حاکمیت هستند توفیقاتی دارند که بشود با یک نگاه «متریک» و سنجه ای تغییرات را به نمایش نهاد؟

آیا صرف بودجه ها و اعتبارات میلیاردی برای ساخت سریال های تلویزیونی دینی مانع از توجه مردم به سریال ها و فیلم های دیگر شده؟

آیا فعال شدن ده ها هزار طلبه و روحانی در مدارس کشور باعث شده که دانش آموزان ما در همان مسیری قرار بگیرند که طلاب برای آن تبلیغ می کنند؟

آیا از میان میلیون ها دانشجویی که در دانشگاه ها و در کلیه ی رشته ها درس وصایای امام را پاس کرده اند چند نفری پیدا می شوند که بتوانند دو پاراگراف درباره ی محتوای درس صحبت کنند؟

آیا بگیر و ببندهای چند سال اخیر باعث نشده که تردد آزادانه ی زنان چادری مردان تیپ حزب اللهی و طلاب معمم توام با نگرانی و ترس از برخورد باشد؟

باور کنیم سوالات بالا بی اهمیت نیستند!

حالا بیایید دامنه ی این سوالات را از بحث مفاهیم صرفا ارزشی و عقیدتی بیرون ببریم و پرسش هایی طرح کنیم که زوایای دیگری از امر زیست آدمیان و وظایف حکمرانی را به چالش می کشد:

آیا نظام حکمرانی جمهوری اسلامی پس از این همه سال و با مشاهده ی آمار هر ساله ی تلفات سنگین جاده ای به خاطر کیفیت پایین و ناامن بودن خودروهای تولید داخل تدبیر تازه ای اتخاذ کرده است؟ حاضر شده با یک نگاه پوزیتویستی به این باور برسد که این شکل و سیاق از تولید خودرو جانِ آدمیان را نابود می کند و باید تغییری در آن صورت بگیرد؟

آیا پس از دسته گل های کثیری که در بانک ملی و بانک ایران زمین و بسیاری بانک های دیگر به آب داده شد حاکمیت جمهوری اسلامی بر اساس یک دیدگاه پوزیتویستی به این جمعبندی رسیده که چرا هم خاوری چفیه داشت و هم امیرحسنخانی پیراهن یقه آخوندی می پوشید و شب و روز از حرمت خون شهیدان حرف می زد؟

آیا پس از محرز شدن جعل مدرک تحصیلی چندین مقام عالیرتبه ی کشوری از جمله کردان و رحیمی حاکمیت به فکر این افتاد که هم صحت و اصالت مدارک دیگران را بررسی کند هم راه بر تداومِ آن تباهی و فساد ببندد؟

آیا پس از لطمات سنگینی که احمدینژاد به سیاست اعتبار اقتصاد و امنیت کشور وارد کرد چند و چون برکشیدن کادرهای سیاسی نظام انتخاباتی فعالیت حزبی و قدرت گرفتن دولتمردان به درستی مورد بازبینی قرار گرفت؟

آیا پس از انتشار اخبار بسیار در مورد فساد مالی گسترده توسط آقازاده های برخی از مهمترین مقامات قضایی نظامی و امنیتی مکانیسمی تعریف شده که راه بر فساد مالی دیگر آقازادگان ببندد؟

آیا با وجود رسیدن میانگین معدل دانش آموزان سال آخر متوسطه به اعدادی همچون ۹ و ۱۱ کل ساختار آموزش و پرورش و مواد درسی و شیوه ی فعالیت معلمین و مدارس مورد بازبینی قرار گرفت؟

آیا احداث باغ موزه دفاع مقدس با زیربنای ۵ هزار و ۲۰۰ متر در زنجان و تلاش برای تکمیل باغ موزه در ۲۰ استان دیگر می تواند باعث شود که شهروندان دیدگاه قدرشناسانه تری به مدافعین کشورشان داشته باشند؟ مثلا بررسی شده که هر سال در شهرهای ایران چند هزار نفر از دیگر موزه های دفاع مقدس بازدید کرده اند و آیا این مقدار از بازدید و اثرگذاری با هزینه های چند صد میلیاردی برابری می کند؟ احتمالا اگر در همان مکان باغ موزه یک ورزشگاه ویژه دختران بزرگ به نام یکی از شهدای همان شهر ساخته می شد کارآمدتر و موثرتر نبود؟

این سوالات را می توان ادامه داد و موارد بیشتری یافت. اما فضیلتی در درج نمونه های دیگر نیست و بحث کردن بر سر هر کدام از این موضوعات می تواند مصداق اختراع هزارباره ی چرخ باشد!

مخرج مشترک تمام این دردها چیزی نیست مگر «تکرار خطا» «استمرار معضل» و بی توجهی به اهمیت ارزیابی نتایج. پس قبول کنیم که نظام حکمرانی ما مدت هاست نیاز به بازاندیشی در اندیشه ها و روش ها دارد و تا زمانی که جسورانه دست به چنین اقدامی نزند همچنان در دام معضلات مشابه و مکرر خواهیم ماند. دست کم در امر پوشش زنان شاهد این واقعیت عینی و ملموس هستیم که خشونت بگیر و ببند و محدودسازی باعث شده که همان نُرم های مناسب قبلی هم بیش از پیش کنار نهاده شوند.

۳۱۱۳۱۱