قهرمانی و تاریخ سازی نه؛ انگیزه شما انتقام بود آقای قلعه نویی!

تیم ملی باز هم در یک قدمی فینال ناکام ماند تا حسرت قهرمانی در جام ملت های آسیا به بیش از نیم قرن می گذرد. حذف ایران در نیمه نهایی اتفاق جدیدی نیست و برای هفتمین بار متوالی رخ می دهد اما چیزی که ناکامی در این دوره را تلخ تر از همیشه می کند، حذف مدعیان قهرمانی مثل عربستان، کره جنوبی، استرالیا و ژاپن است که نشان می دهد تیم ملی این بار چقدر به قهرمانی نزدیک بوده و فرصت پایان این طلسم تاریخی چقدر ساده از دست رفته است. امیر قلعه نویی هم آمده بود طلسمی را بشکند که مربیان چشم رنگی خارجی هم موفق به شکسته شدن آن نشده بودند ولی او هم نتوانست این سد تاریخی را پشت سر بگذارد و اتفاقات تلخ 2007 باز هم برایش تکرار شد.

قلعه نویی در طول جام ملت ها اتفاقات مثبتی مانند نیمه دوم درخشان و بی نظیر مقابل ژاپن را رقم زد و توانست تیمی که در 2-3 سال اخیر چندین بار درگیر دودستگی و اتفاقات داخلی شده بود را بار دیگر به بهترین شکل متحد کند. سرمربی تیم ملی اما در طول جام چندین رفتار عجیب داشت و بخش اعظم آن به نشست های خبری برمی گردد. قلعه نویی که مشخصا هنوز نتوانسته اتفاقات سال 2007 را هضم کند، بارها و بارها در مصاحبه های خود از آن ماجراها و ظلمی که به زعم خودش به او شده گفت. هیچکس هم نمی داند چه لزومی دارد سرمربی یک تیم در حساس ترین روزهای مربیگری خود و وسط برگزاری یک تورنمنت اتفاقات 4 دوره قبل را نبش قبر کند. امیرخان به قدری بابت ماجراهای سال 2007 صحبت کرد که حتی عادل فردوسی پور هم پس از 17 سال درباره آن اتفاقات به حرف آمد و از خواست که بیخیال این ماجراها شود. انگار قلعه نویی می خواست با قهرمانی در این دوره به همه منتقدان خود ثابت کند که در تمام این سال ها اشتباه می کردند و بابت این اشتباه از آن ها انتقام بگیرد.

اگر نگاهی به نشست های خبری مربیان تیم های مختلف در طول مسابقات بیندازید، می بینید که سرمربی تیم ملی ایران با اختلاف رکورددار طولانی ترین نشست های خبری بوده است. او در مصاحبه های خود تقریبا درباره هر چیزی که فکرش را کنید صحبت می کرد و مشخص بود که بخشی از تمرکزش هنوز درگیر اتفاقات تاریخی است. او هنوز هم از ظلمی که به مربیان ایرانی شده می گوید و پیش از بازی با قطر یحیی گل محمدی را به تیم های اروپایی پیشنهاد می دهد. بسیار بعید است که مثلا حسین عموته، سرمربی مراکشی اردن پس از تاریخ سازی با تیمش بیاید و در نشست خبری بگوید مربیان مراکشی چیزی از مربیان اروپایی کم ندارند و خودش و ولید رکراکی را شایسته حضور در اروپا بداند یا مثلا کلینزمن درباره ظلمی که سال 2006 در تیم ملی آلمان به او شد حرف بزند. مانچینی هم خاطرات کار کردن با ستارگان مطرح جهان و قهرمانی یورو 2020 را در همان ایتالیا گذاشته بود و موریاسو پس از حذف نگفت من همانی هستم که اسپانیا و آلمان را شکست دادم. قلعه نویی حتی از خیانتی که بعضی بازیکنان استقلال 10 سال پیش کردند هم نگذشت و تازه وعده داد که به زودی دوباره درباره آن حرف خواهد زد.

سرمربی تیم ملی درست در روزهایی که بزرگ ترین منتقدانش هم سکوت کرده بودند تا او با جام و افتخار به کشور برگردد، همچنان درگیر یک سری تسویه حساب غیرضروری بود. تسویه حساب هایی که کاملا روی تمرکز او هم تاثیر گذاشت و نقش زیادی روی عملکرد سینوسی ایران در این دوره ایفا کرد و جامی که بیشتر از هر زمانی به آن نزدیک بودیم را از ایران گرفت. ای کاش او تمرکز بیشتری روی عملکرد تیمش داشت تا در حساس ترین دقایق بازی با قطر از پتانسیل نفراتی چون مهدی قایدی و علی قلی زاده بهتر استفاده کند و بازیکنانی که از ابتدای جام صاحب کمترین دقایق بازی بودند را در مهم ترین زمان به میدان نفرستد.

البته این موضوع فقط در کادر فنی تیم ملی نبود و بازیکنان و حتی مجریان و گزاشگران تلویزیونی هم درگیر آن بودند. نمونه بارز آن در بازی ایران و امارات بود که بازیکنان تیم ملی به دلیل کری خوانی هواداران و نه بازیکنان اماراتی آن طور خوشحالی کردند و جنجال به راه انداختند. اینجا هم گزارشگری بود که دقیقه 4 بازی پس از گل سردار آزمون فریاد قطری اسمع سر داد!

قهرمانی و تاریخ سازی نه؛ انگیزه شما انتقام بود آقای قلعه نویی!