لباس ها و بازی های محلی در فرهنگ مردم چابهار

چابهار، این بندر دوست داشتنی در قلب مکران، فقط به خاطر سواحل بکر و بازارهای پر جنب و جوشش معروف نیست؛ لباس ها و بازی های محلی مردمش، آینه ای از تاریخ و اصالت این دیار هستند. این عناصر فرهنگی، هویت زنده مردم چابهار رو نشون می دن و هر گردشگری رو حسابی شیفته خودشون می کنن.

چابهار رو می شه نگین سواحل مکران دونست، جایی که فرهنگش حرف های زیادی برای گفتن داره. باور کنید یا نه، لباس های محلی و بازی های سنتی اینجا، فراتر از یه پوشش ساده یا سرگرمی گذرا هستن. این ها نماد زندگی، اصالت و تاریخ یه قوم ریشه دار به اسم بلوچ هستن. اصلا فکرش رو بکنید، هر نخ سوزن دوزی روی لباس یا هر حرکت توی یه بازی گروهی، داستانی از سال ها زندگی، مقاومت و شادی رو روایت می کنه. قراره با هم بریم ته و توی این دنیای رنگارنگ و هیجان انگیز رو دربیاریم؛ از مدل پیراهن های پرچین مردونه گرفته تا ظرافت های سوزن دوزی زنونه و از قوانین بازی های قدیمی تا اهمیتشون توی زندگی روزمره. آماده اید یه سفر فرهنگی حسابی به دل چابهار داشته باشیم؟ پس بزن بریم!

لباس های محلی چابهار؛ نقش و نگار اصالت بر تن بلوچ

لباس توی فرهنگ مردم بلوچ چابهار، فقط یه تیکه پارچه برای پوشوندن تن نیست؛ لباس اینجا، هویت، تاریخ و حتی جغرافیای یه مردمه. انگار یه دفترچه خاطرات رنگارنگه که همه چیز رو از گذشته های دور تا امروز توی خودش جا داده. این پوشش ها نشون دهنده مقاومت یه قوم در برابر تغییرات سریع زمانه و اصرارش بر حفظ اصالت خودشونه. مثلاً دیدن لباس های محلی توی یه عروسی شاد، با لباس هایی که برای عزاداری می پوشن، فرق می کنه و هر کدوم داستانی دارن. این تفاوت ها نشون می ده که مردم چابهار چقدر به ریزه کاری های فرهنگی خودشون اهمیت می دن.

پوشاک مردان بلوچ چابهار: سادگی و اصالت

لباس مردای بلوچ توی چابهار، یه جورایی هم راحته و هم نشون دهنده وقار و اصالت. هر تیکه از این لباس ها، برای شرایط آب و هوایی منطقه و نوع زندگی مردم، طراحی شده. بیاین ببینیم چی به چیه:

• جامگ (پیراهن): پیراهن مردونه بلوچ، که بهش جامگ می گن، معمولاً یه پیراهن بلنده که تا زیر زانو می رسه. جنس پارچه اش بیشتر از کتان یا پنبه انتخاب می شه که هم خنکه و هم مقاوم، چون چابهار هوای گرم و مرطوبی داره. رنگ های روشن و ساده مثل سفید و آبی کمرنگ، خیلی بینشون رایجه. یقه این پیراهن ها معمولاً بازه و گشادیش باعث میشه توی گرما راحت باشن.
• پاجامگ (شلوار): شلوارهای مردونه بلوچ، حسابی گشاد و پرچین هستن. این گشادی هم راحتی رو برای فعالیت های روزمره مثل کشاورزی یا ماهیگیری فراهم می کنه و هم باعث جریان هوا و خنکی بیشتر می شه. جنس پارچه اش هم مثل پیراهن، معمولاً از کتان یا پنبه انتخاب می شه.
• دستار (لنگ/پگ): دستار یا همون عمامه، یکی از مهمترین اجزای لباس مردانه بلوچه. این دستارها معمولاً از پارچه های سفید رنگ و بلند تهیه می شن و به شیوه های مختلفی روی سر بسته می شن. نوع بستن دستار می تونه نشون دهنده موقعیت اجتماعی یا حتی منطقه ای باشه که مرد ازش اومده. توی مراسمات خاص مثل عروسی، دستار رو با ظرافت بیشتری می بندن و گاهی اوقات ممکنه رنگ های دیگه ای هم استفاده کنن، البته سفید خیلی رایج تره. دستار هم سر رو از آفتاب سوزان محافظت می کنه و هم به لباس وقار خاصی می ده.
• جلیقه و واسکت: مردای بلوچ، مخصوصاً توی مراسمات یا وقتایی که می خوان شیک تر باشن، روی جامگشون جلیقه یا واسکت می پوشن. این جلیقه ها معمولاً از پارچه های ساده تر با رنگ های تیره یا هماهنگ با لباس انتخاب می شن و به پوشش یه جلوه رسمی تر و کامل تر می دن.
• کفش محلی (چپل/کپاد): کفش های محلی مردان بلوچ، که بهش چپل یا کپاد می گن، معمولاً از چرم ساخته می شن و طراحی ساده اما مقاومی دارن. بعضی از این کفش ها نوکشون کمی به سمت بالا خمیده اس که می گن این طراحی برای راحتی بیشتر توی راه رفتن روی شن و ماسه یا زمین های ناهموار منطقه هست.

زیورآلات مردانه بلوچی هم معمولاً شامل انگشترهایی با سنگ های قیمتی یا نیمه قیمتی و در بعضی مناطق، خنجرهای تزئینی میشه که بیشتر جنبه نمادین و زینتی دارن.

پوشاک زنان بلوچ چابهار: رقص رنگ و هنر سوزن دوزی

لباس زنونه بلوچ توی چابهار، یه شاهکار هنریه! پر از رنگ های شاد و طرح های ظریف که هر کدومشون یه دنیا حرف دارن. این لباس ها هم راحتی رو دارن و هم زیبایی رو به نمایش می ذارن:

• جامگ (پیراهن بلند): پیراهن بلند زنونه، همون جامگ، عنصر اصلی لباس زنان بلوچه. این پیراهن ها معمولاً گشاد و بلندن و تا روی پاها می رسن. رنگ هاش فوق العاده شاد و متنوعه؛ از قرمز و نارنجی گرفته تا سبز و آبی فیروزه ای. مدل برش و دوختشون هم طوریه که آزادی عمل رو برای خانم ها فراهم می کنه.
• سروک (شلوار): شلوارهای زنونه بلوچ هم مثل پیراهن ها، گشاد و راحت هستن. بخش پایین پاچه های شلوار (دمپای شلوار) معمولاً با سوزن دوزی های ظریف و پرکار تزئین می شه که جلوه خاصی بهش می ده.
• سریگ (چارقد/روسری): سریگ یا همون روسری و چارقد زنانه بلوچ، تکمیل کننده این پوششه. این روسری ها معمولاً بزرگ هستن و با ظرافت خاصی روی سر انداخته می شن. جنس پارچه و رنگ سریگ هم معمولاً با بقیه لباس ست میشه.

هنر فاخر سوزن دوزی بلوچی (بلوچ دوزی): روح فرهنگ روی پارچه

بخش جدانشدنی و شاید بشه گفت قلب تپنده لباس زنان بلوچ، هنر سوزن دوزیه که بهش بلوچ دوزی هم می گن. این هنر فقط یه تزئین نیست، یه زبانه برای بیان احساسات، باورها و تاریخ یه مردمه.

• تاریخچه و جایگاه: سوزن دوزی بلوچی قدمت خیلی زیادی داره و ریشه هاش به دوران باستان برمی گرده. این هنر، میراثی از مادران و مادربزرگ هاست که سینه به سینه منتقل شده و توی هویت زن بلوچ نقش بی بدیلی داره. هر طرح، هر رنگ و هر دوخت، داستانی از زندگی، طبیعت و آرزوهای این مردم رو روایت می کنه.
• معرفی انواع طرح ها و نقوش متداول در چابهار: طرح های سوزن دوزی بلوچی توی چابهار، همونطور که انتظار می ره، از طبیعت و محیط اطراف الهام گرفته شده. گل ها، درخت ها، طرح های هندسی پیچیده، و حتی اشکال نمادین از حیوانات، بینشون خیلی رایجه. هر نقش ممکنه معنی و مفهوم خاص خودش رو داشته باشه؛ مثلاً بعضی طرح ها نماد حاصلخیزی یا برکت هستن، و بعضی دیگه داستان های قدیمی رو بازگو می کنن.
• انواع دوخت: روش های دوخت توی سوزن دوزی بلوچی متنوعه. از رایج ترین ها می شه به «گپتگ دوزی» که یه نوع دوخت فشرده و پرکاره، «پرکار» که نشون دهنده حجم بالای دوخت و جزئیات ظریفه، و «دامن دوزی» که برای تزئین حاشیه دامن یا پایین پیراهن استفاده می شه، اشاره کرد. هر کدوم از این دوخت ها، ظرافت خاص خودشون رو دارن و نیاز به مهارت بالایی دارن.
• مواد اولیه: برای سوزن دوزی، از نخ های ابریشمی رنگارنگ یا نخ های پنبه ای باکیفیت روی پارچه های مختلف مثل کتان یا ابریشم استفاده میشه. ابزارهای مورد استفاده هم ساده و سنتی هستن: سوزن، قیچی و گاهی یه چارچوب برای نگه داشتن پارچه.
• تفاوت های منطقه ای: سوزن دوزی بلوچی توی مناطق مختلف بلوچستان، ممکنه سبک ها و طرح های خاص خودش رو داشته باشه. توی چابهار هم ما شاهد تلفیقی از این سبک ها هستیم که هر کدوم زیبایی منحصر به فرد خودش رو داره. این تنوع، نشون دهنده غنای فرهنگی این هنر توی کل منطقه هست.

سایر تزئینات لباس زنانه هم شامل خامه دوزی، آینه دوزی (که خیلی هم رایجه و جلوه خاصی به لباس می ده)، و گاهی هم منجوق دوزی می شه که هر کدوم به نوعی زیبایی لباس رو دوچندان می کنن.

زیورآلات زنانه: درخشش سنت بر تن

زیورآلات هم بخش مهمی از پوشش زنان بلوچ رو تشکیل می دن. این زیورآلات معمولاً از نقره یا طلا ساخته می شن و طراحی های سنتی و ظریفی دارن. نمونه هاش شامل:

• گردنبند (طوق): گردنبندهای پرکار و زیبا که بهش طوق می گن.
• گوشواره (درّ): گوشواره های آویزون و بزرگ که درّ نامیده می شن.
• دستبند (چور): دستبندهای ظریف و گاهی پر پهنا.
• النگو (گُدّ): النگوهای سنتی با طرح های خاص بلوچی.

چالش ها و فرصت های حفظ لباس های محلی

با اینکه لباس های محلی توی چابهار حسابی اصالت دارن، اما خب با چالش هایی هم روبرو هستن. مثلاً مد و پوشش مدرن، مخصوصاً بین جوون ترها، کم کم داره جای لباس های سنتی رو می گیره. این تغییرات می تونه یه تهدید جدی برای این میراث فرهنگی باشه. اما از اون طرف، یه فرصت بزرگ هم وجود داره؛ صنعت گردشگری! گردشگرها عاشق لباس های محلی و سوزن دوزی بلوچی هستن و همین می تونه یه بازار بزرگ برای احیای این هنر باشه. اگه بتونیم این لباس ها رو با حفظ اصالتشون، با نیازهای امروز تلفیق کنیم و توزیعشون رو گسترش بدیم، حتماً می تونیم این گنجینه رو زنده نگه داریم و حتی باعث رونق اقتصادی منطقه هم بشیم.

لباس های محلی چابهار، فراتر از یه پوشش ساده هستن؛ اونا داستانی از زندگی، هنر و هویت مردم بلوچ رو روی خودشون حک کردن. هر نخ، هر رنگ و هر طرح، بازتابی از باورها، تاریخ و زیبایی های این سرزمین جنوبیه که باید قدرش رو دونست.

بازی های محلی چابهار؛ تفریح و تربیت در بستر سنت

بازی های سنتی توی چابهار، فقط یه تفریح ساده برای گذروندن وقت نیستن؛ اونا یه مدرسه زندگی متحرکن که از قدیم الایام، مهارت های مهمی رو به بچه ها و جوون ها یاد می دادن. مهارت هایی مثل همکاری، همبستگی اجتماعی، فکر کردن و حتی آمادگی جسمانی. این بازی ها، ریشه توی داستان ها و فولکلور محلی دارن و هر کدومشون یه جورایی با فرهنگ و تاریخ منطقه پیوند خورده ان. بیاین با هم چند تا از این بازی های هیجان انگیز رو بشناسیم.

نقش و اهمیت بازی های سنتی در زندگی مردم چابهار

اصلاً بیاین یه لحظه به این فکر کنیم که چرا بازی ها اینقدر توی فرهنگ چابهار مهم بودن؟ راستش رو بخواید، خیلی دلایل خوب پشتشه:

• آموزش مهارت های زندگی: خیلی از این بازی ها گروهی هستن و بچه ها توی اونا یاد می گرفتن چطور با هم کار کنن، چطور به قواعد احترام بذارن و چطور رهبری کنن یا از یه رهبر پیروی کنن. اینا همون مهارت هایین که توی زندگی بزرگسالی حسابی به درد می خورن.
• همکاری و همبستگی اجتماعی: توی بازی های گروهی، بچه ها و جوون ها مجبور بودن با هم متحد بشن تا برنده بشن. این خودش باعث تقویت حس همبستگی و دوستی بینشون می شد. توی جامعه ای مثل چابهار که روابط خانوادگی و قبیله ای خیلی پررنگه، این بازی ها نقش مهمی توی حفظ انسجام اجتماعی داشتن.
• تفریح سالم و تقویت قوای جسمانی و ذهنی: قدیم ترها خبری از بازی های ویدیویی و موبایل نبود! بچه ها با دویدن، پریدن، زورآزمایی و فکر کردن توی بازی های سنتی، هم تفریح می کردن و هم بدنشون رو قوی نگه می داشتن. خیلی از بازی ها هم جنبه فکری داشتن و ذهن بچه ها رو به چالش می کشیدن.
• پیوند بازی ها با داستان ها و فولکلور محلی: گاهی اوقات، بازی ها با داستان های قدیمی و افسانه های محلی ترکیب می شدن و بچه ها با بازی کردن، اون داستان ها رو زنده نگه می داشتن. اینجوری، فرهنگ شفاهی هم نسل به نسل منتقل می شد.

معرفی جامع بازی های محلی رایج در چابهار

چابهار پر از بازی های جذابه که هر کدومشون حال و هوای خودشون رو دارن. بیاین چند تاشون رو با جزئیات بیشتر بررسی کنیم:

بازی های گروهی و تعاملی

• پادشاه وزیر:
  * شرح بازی: این بازی، یه جورایی یه تئاتر کوچیکه که بچه ها توی اون نقش های مختلفی رو بازی می کنن. بازیکن ها (معمولاً بالای ۱۰ نفر) به دو گروه تقسیم می شن. یه نفر «پادشاه» و یه نفر «وزیر» می شه. پادشاه دستور می ده و وزیر اجرا می کنه. بقیه هم نقش «دزد»، «جلاد»، «مردم» و … رو دارن. پادشاه یه حکمی برای دزد صادر می کنه و وزیر باید با زیرکی تشخیص بده کی دزده و اونو به مجازات برسونه.
  * قواعد و هدف: هدف بازی، هم سرگرمیه و هم تقویت قدرت تشخیص و خلاقیت. بازیکن ها یاد می گیرن چطور نقش بازی کنن و چطور با هم تعامل داشته باشن.
  * پیام های اخلاقی: این بازی، به طور غیرمستقیم، مفاهیم عدالت، تشخیص حق از باطل و مسئولیت پذیری رو به بچه ها آموزش می ده.
• سرخ پری زرد پری:
  * شرح بازی: این بازی هم یه بازی گروهیه که معمولاً بین دو گروه از بچه ها انجام می شه. دو سرگروه (که بهشون «سرخ پری» و «زرد پری» می گن) هر کدوم بچه های گروهشون رو پشت سر هم توی یه صف نگه می دارن. دو سرگروه روبروی هم می ایستن. هر کدوم با یه آهنگ یا جمله، بچه های گروه مقابل رو به سمت خودش می کشونن. مثلاً «سرخ پری، زرد پری، بیا اینجا با من بری!»
  * قواعد: هدف بازی اینه که هر گروه بتونه بچه های بیشتری از گروه مقابل رو به سمت خودش بکشونه. بچه ها باید با قدرت همدیگه رو بکشن بدون اینکه صفشون به هم بخوره.
  * ارزش ها: این بازی باعث تقویت قوای جسمانی، همکاری و هماهنگی گروهی می شه.
• چل بازی (لی لی):
  * شرح بازی: لی لی، که توی چابهار بهش «چل بازی» می گن، یه بازی جهانیه که توی چابهار هم با سبک و سیاق خودشون انجام می شه. بچه ها یه جدول با چند مربع روی زمین می کشن و با یه سنگ کوچیک یا تیکه آجر، از خونه اول شروع می کنن.
  * مراحل: مراحل بازی شامل پریدن با یه پا، هل دادن سنگ و حفظ تعادله. هر مرحله قوانینی داره و کسی که اشتباه کنه، نوبتش رو از دست می ده.
  * نکات: این بازی، به شدت روی حفظ تعادل، دقت و هماهنگی چشم و دست تأثیر داره.
• بازی کلاه چل چل:
  * شرح بازی: این بازی یه جور بازی فکری-سرعتیه. بازیکن ها دور هم می شینن و یکی از اونا کلاهش رو وسط می ذاره یا یه شیء رو به عنوان کلاه در نظر می گیره. بعدش یه شعر یا جمله رو با ریتم خاصی می خونن و هر کدوم باید توی یه لحظه مناسب، کلاه رو بگیره یا به نفر بعدی بده. سرعت عمل و دقت خیلی مهمه.
  * جزئیات بازی و نوع تعامل: این بازی بیشتر به تعامل سریع، رفلکس های بالا و هماهنگی با گروه نیاز داره. ممکنه توی بازی مجازات های بامزه ای هم برای کسی که اشتباه کنه در نظر بگیرن.
• اشکاتیلی:
  * شرح بازی: اشکاتیلی یه بازی سنتی دیگه است که بیشتر بین بچه ها رایجه. بچه ها یه دایره می کشن و توی اون می شینن. بعد یکی از بچه ها یه تیکه چوب کوچیک یا سنگ رو توی دستش پنهان می کنه و اونو بین دست بقیه می چرخونه. کسی که چوب رو پیدا کنه، برنده می شه و نوبت بعدی اونه که چوب رو پنهان کنه.
  * شرح مختصر: این بازی به دقت، توجه و سرعت عمل برای پیدا کردن شیء پنهان شده نیاز داره.
• دریا بازی:
  * شرح بازی: این بازی که توی مناطق ساحلی چابهار خیلی رایجه، با الهام از دریا و زندگی کنار ساحل شکل گرفته. معمولاً چند نفر با هم، نقش ماهیگیر، ماهی، کوسه و … رو بازی می کنن. یکی نقش «دریا» رو داره و بقیه توی نقش ماهی ها هستن که باید از کوسه فرار کنن یا به سمت ساحل شنا کنن.
  * نحوه انجام بازی: این بازی بیشتر جنبه نمایشی و خلاقانه داره و هر گروه می تونه قواعد خاص خودش رو بهش اضافه کنه. معمولاً روی ساحل یا زمین های باز انجام می شه.

بازی های مهارتی و قدرتی

• چوب بازی (چاپ):
  * توصیف نحوه انجام: چوب بازی یا «چاپ» یکی از رقص ها و بازی های سنتی و هیجان انگیز مردا توی بلوچستانه. توی این بازی، دو نفر با چوب هایی بلند، حرکات موزون و هماهنگی رو انجام می دن. این حرکات گاهی شبیه به مبارزه با چوبه و همونقدر که جنبه رقصی داره، یه جور مبارزه نمایشی هم هست.
  * اهمیت تمرین و نقش آن در مراسمات: چوب بازی نیاز به تمرین و مهارت زیادی داره. این بازی بیشتر توی جشن های عروسی و مراسمات شادی برگزار می شه و شور و هیجان خاصی به جمع می ده.
• کشتی کج کَردون (کشتی بومی):
  * قواعد، تکنیک ها و جایگاه: کشتی کج کردون، یه کشتی سنتیه که بین مردهای بلوچ خیلی محبوبه. قوانینش یه جورایی شبیه کشتی های محلی دیگه است، اما تکنیک ها و فنون خاص خودش رو داره. هدف، زمین زدن حریفه بدون استفاده از ضربات ممنوعه. این کشتی توی جشن ها و مراسمات خاص برای نشون دادن قدرت و مهارت بدنی انجام می شه و حسابی هم طرفدار داره.
• تیراندازی سنتی/پرتاب نیزه: اگه توی گذشته تیراندازی سنتی یا پرتاب نیزه هم جزو بازی ها و مهارت هاشون بوده (که خیلی محتمله با توجه به نوع زندگی)، اونها رو هم میشه جزو بازی های مهارتی آورد. این ها بیشتر برای تقویت دقت و نشانه گیری استفاده می شدن.

تأثیر محیط طبیعی (دریا، بیابان) بر شکل گیری بازی ها

محیط طبیعی چابهار، یعنی دریا و بیابان، تأثیر زیادی روی شکل گیری بازی ها داشته. مثلاً «دریا بازی» که اسمش هم از دریا میاد، یا بازی هایی که نیاز به دویدن زیاد روی شن و ماسه دارن، همه شون نشون دهنده این ارتباطه. حتی انتخاب پارچه های خنک برای لباس ها هم به خاطر آب و هوای گرم این منطقه است.

چالش های حفظ و ترویج بازی های سنتی

مثل لباس های محلی، بازی های سنتی هم امروز با چالش های جدی روبرو هستن. بازی های دیجیتال و موبایل، کم کم دارن جای این بازی های پرتحرک و گروهی رو می گیرن. بچه ها و جوون های امروزی، کمتر فرصت و تمایل دارن که این بازی های قدیمی رو یاد بگیرن و انجام بدن. اما خب، برای حفظ این میراث فرهنگی، باید راهکارهایی پیدا کنیم:

• راهکارهای احیای بازی های سنتی: می تونیم توی مدارس، این بازی ها رو به عنوان بخشی از زنگ ورزش یا فعالیت های فوق برنامه، معرفی و آموزش بدیم. برگزاری جشن ها و جشنواره های محلی که توش بازی های سنتی برگزار می شه، هم می تونه به احیای اونا کمک کنه. ساخت مستندها یا حتی بازی های ویدیویی با الهام از این بازی ها، می تونه نسل جدید رو به سمتشون جذب کنه.

پاسداری از گنجینه فرهنگی چابهار

تا اینجا حسابی با لباس ها و بازی های محلی چابهار آشنا شدیم. واقعاً هم هر کدومشون یه گنجینه بی نظیر هستن. اما مهم اینه که چطور این گنجینه های ارزشمند رو حفظ کنیم و به نسل های بعدی انتقال بدیم. این مسئولیت فقط گردن یه نهاد یا یه نفر نیست، کار همه ماست.

سازمان های فرهنگی و گردشگری می تونن با حمایت از هنرمندای سوزن دوز و برگزار کردن فستیوال های بازی های بومی، کمک بزرگی به این کار کنن. حتی با راه انداختن کارگاه های آموزشی برای جوون ها، می تونیم این هنرها و بازی ها رو زنده نگه داریم. اما نقش هر کدوم از ما هم خیلی مهمه؛ با سفر کردن به چابهار و خرید از محصولات محلی، با یاد گرفتن درباره این بازی ها و حتی ترویجشون بین دوست و آشنا، می تونیم به ارج نهادن به این فرهنگ کمک کنیم.

حفظ فرهنگ چابهار، مثل حفظ یه نقاشی زیباست؛ هر قلم مو، هر رنگ و هر طرحش، داستانی داره که باید شنیده بشه و برای همیشه موندگار بمونه.

نتیجه گیری

لباس ها و بازی های محلی چابهار، فقط بخشی از آداب و رسوم این منطقه نیستن؛ اونا دو تا ستون اصلی فرهنگ چابهار هستن که هویت مردم بلوچ رو فریاد می زنن. از نقش و نگار رنگارنگ سوزن دوزی زنونه گرفته تا هیجان و آموزش توی بازی های گروهی، همه این ها نشون دهنده غنای فرهنگی و اصالت این مردم دوست داشتنیه. این عناصر فرهنگی نه تنها زیبایی های هنری و تاریخی دارن، بلکه درس های مهمی از زندگی، همکاری و حفظ سنت ها رو هم به ما یاد می دن.

پس اگه دنبال یه تجربه خاص و متفاوت هستید، حتماً یه سر به چابهار بزنید. با سفر به این منطقه، می تونید از نزدیک شاهد این همه غنای فرهنگی باشید، از هنرمندای محلی حمایت کنید و خودتون هم قسمتی از این داستان جذاب بشید. باور کنید، چابهار با فرهنگ پربارش، یه خاطره فراموش نشدنی براتون رقم می زنه!