معرفی و نقد سریال آقای وکیل

خیلی از ماها وقتی اسم سریال حقوقی میاد، ناخودآگاه یاد یه عالمه هیجان، گره های کور پرونده و البته جدال پرشور وکیل ها توی دادگاه میفتیم. معرفی و نقد سریال آقای وکیل دقیقاً قرار نیست یه تعریف خشک و خالی باشه، بلکه می خوایم با هم نگاهی بندازیم به این مجموعه که آیا تونسته اون تصویری که از عدالت و قانون توی ذهن ماست رو درست نشون بده یا نه. می ریم سراغ نقاط قوت و ضعفش، از جنبه های هنری تا ریزه کاری های حقوقی، تا ببینیم آقای وکیل واقعاً کیه و چی می خواد بهمون بگه.

دنیای دادگاه ها، وکالت و قضاوت همیشه برای مردم پر از جذابیت و ابهام بوده. از یک طرف، آرمان عدالت و دفاع از حق آدم هاست و از طرف دیگه، پیچیدگی های قانونی و گاهی هم اون روی سکه که ممکنه با فساد و نادیده گرفتن حق همراه باشه. سریال هایی که توی این فضا ساخته میشن، فرصت خوبی هستن تا هم ما رو سرگرم کنن و هم اطلاعاتمون رو درباره این دنیای مهم بالا ببرن. اما چقدر این سریال ها به واقعیت وفادارن؟ آیا فقط جنبه سرگرمی شون مهمه یا می تونن آینه ای باشن برای نمایش دردهای جامعه و چالش های حقوقی؟

اینجا می خوایم با یه نگاه ریزبین و همه جانبه، سریال آقای وکیل رو کالبدشکافی کنیم. هم از نظر هنری بررسی اش می کنیم که چقدر داستان پردازی قوی، بازیگری گیرا و کارگردانی حرفه ای داره و هم از جنبه حقوقی موشکافی اش می کنیم تا ببینیم چقدر به رویه های واقعی دادگاه ها و مقررات قانونی نزدیکه. پس اگه شما هم از اون دسته آدمایی هستید که دوست دارن هم یه سریال خوب ببینن و هم از پشت پرده های دنیای حقوق سر دربیارن، این مقاله رو از دست ندید.

معرفی اجمالی: شناسنامه و خط داستانی آقای وکیل

قبل از اینکه شیرجه بزنیم توی جزئیات نقد و بررسی، بذارید یه معرفی کلی از سریال آقای وکیل داشته باشیم. اینجوری وقتی داریم درباره اش صحبت می کنیم، همه تو یه صفحه هستیم و می دونیم درباره چی حرف می زنیم.

کارت شناسایی سریال: یه نگاه سریع به مشخصات آقای وکیل

سریال آقای وکیل یه درام حقوقی هیجان انگیز و اجتماعیه که تلاش کرده به چالش های جامعه و سیستم قضایی از زاویه دید یک وکیل بپردازه. کارگردانی این مجموعه رو حامد سهرابی به عهده داشته که قبل تر هم در کارنامه اش کارهای موفق اجتماعی دیده میشه. فیلمنامه رو هم لیلا کریمی نوشته که تبحر خاصی در پرداختن به جزئیات حقوقی و انسانی داره.

این سریال در سال ۱۴۰۲ تولید شده و از طریق یکی از پلتفرم های پخش آنلاین به مخاطب ها رسیده. تعداد فصل ها و قسمت هاش هنوز در حال تکمیله، اما تا الان دو فصل از اون منتشر شده که هر فصل حدوداً ۱۵ قسمت داره. بازیگران اصلی این سریال، با بازی های قوی و باورپذیرشون، تونستن جون تازه ای به شخصیت ها بدن. توی این مجموعه، ما شاهد یه ترکیب خوب از بازیگران باتجربه و جوان هستیم که حسابی با کاراکترهاشون درگیر میشن و بیننده رو هم با خودشون همراه می کنن.

مشخصه	توضیح
نام کامل سریال	آقای وکیل
کارگردان	حامد سهرابی
نویسنده	لیلا کریمی
سال تولید و پخش	۱۴۰۲ (پخش از پلتفرم آنلاین)
ژانر	درام حقوقی، اجتماعی، معمایی
تعداد فصل/قسمت	دو فصل، هر فصل ۱۵ قسمت (در حال تکمیل)

خلاصه ای از داستان: پرونده هایی که زندگی رو عوض می کنن

داستان سریال آقای وکیل حول محور شخصیتی به نام آرش دادرس می گرده. آرش یه وکیل جوان و پرشور با گذشته ای پر از فراز و نشیبه که اعتقاد راسخی به عدالت داره و با همه وجودش تلاش می کنه تا حق مظلوم رو از ظالم بگیره. اون توی دفتر وکالت کوچک خودش، با پرونده هایی سر و کار پیدا می کنه که فقط یه دعوای حقوقی ساده نیستن، بلکه هر کدومشون گره ای از زندگی آدم ها، رازهای پنهان خانوادگی و فسادهای سیستماتیک رو برملا می کنن.

سریال از همون ابتدا ما رو وارد دنیایی می کنه که قانون و اخلاق، مدام با هم در کشمکش هستن. آرش نه تنها با متهم ها و شاکی ها، بلکه با چالش های درونی خودش و فشار سیستم هم روبرو میشه. هر پرونده، یه داستان جدید با شخصیت های منحصر به فرده که آرش باید با هوش و ذکاوتش، لایه های پنهان اون رو کشف کنه. از پرونده های قتل پیچیده و کلاهبرداری های بزرگ گرفته تا اختلافات خانوادگی و پرونده های محیط زیستی، آقای وکیل سعی می کنه طیف وسیعی از مسائل حقوقی رو به تصویر بکشه و نشون بده چطور یک وکیل می تونه نه فقط یه متخصص قانون، بلکه یه قهرمان در زندگی عادی مردم باشه.

آقای وکیل نشون میده که پشت هر پرونده حقوقی، یه عالمه قصه از زندگی واقعی آدم ها هست که گاهی اوقات قانون خشک و خالی نمی تونه همه ابعادش رو در بر بگیره.

فضای کلی حاکم بر داستان، ترکیبی از امید و ناامیدیه؛ امیدی به برقراری عدالت و ناامیدی از موانعی که سر راهش قرار می گیرن. این سریال سعی می کنه هم هیجان یه درام حقوقی رو حفظ کنه و هم به مخاطب اجازه بده تا با شخصیت ها همذات پنداری کنه و خودش رو جای اون ها بذاره. همین کشمکش ها و چالش های اخلاقی و حقوقی، سریال رو حسابی دیدنی و جذاب کرده.

تحلیل هنری و محتوایی: بررسی ابعاد فنی و روایی

حالا که با کلیات سریال آشنا شدیم، وقتشه که از دید هنری به آقای وکیل نگاه کنیم و ببینیم چقدر توی ساخت و پرداخت داستان و شخصیت ها موفق بوده. بالاخره یه سریال خوب، فقط به خاطر داستانش محبوب نمیشه، کلی فاکتور دیگه هم هستن که باید کنار هم باشن تا یه اثر به دل بشینه.

الف. فیلمنامه و داستان پردازی: کشف گره های کور

یکی از نقاط قوت اصلی سریال آقای وکیل، فیلمنامه نسبتاً قوی و داستان پردازی هوشمندانه اش هست. نویسنده تونسته پرونده های حقوقی رو جوری به تصویر بکشه که برای مخاطب عام هم جذاب و قابل پیگیری باشه. پیچش های داستانی به اندازه کافی وجود دارن تا حس تعلیق رو حفظ کنن و بیننده رو مشتاق نگه دارن که قسمت بعدی چی میشه.

البته، گاهی اوقات بعضی از گره ها خیلی سریع و راحت باز میشن که ممکنه برای علاقه مندان به ژانر معمایی کمی ساده انگارانه به نظر برسه. اما در کل، فیلمنامه تلاش می کنه تا از تکرار کلیشه ها دوری کنه و هر پرونده، چالش های اخلاقی و انسانی خاص خودش رو داشته باشه. ساختار روایی سریال بیشتر خطیه، اما با فلش بک هایی به گذشته شخصیت ها، سعی می کنه عمق بیشتری به داستان بده. انسجام روایت هم قابل قبوله و معمولاً از مسیر اصلی خارج نمیشه، هرچند که گاهی پرداختن به داستان های فرعی ممکنه کمی روند اصلی رو کُند کنه.

ب. شخصیت پردازی و بازیگری: آدم های واقعی یا کلیشه ای؟

شخصیت آرش دادرس به عنوان وکیل نقش اول، واقعاً یکی از نقاط قوت سریال آقای وکیل محسوب میشه. اون نه یه قهرمان بی عیب و نقصه و نه یه آدم کاملاً منفی. آرش یه وکیله با تمام دغدغه ها، اشتباهات و آرزوهای انسانی. تحولات شخصیتی اش در طول سریال ملموسه و مخاطب می تونه باهاش ارتباط برقرار کنه و ببینه چطور تجربیات مختلف، روی نگاهش به زندگی و شغلش تاثیر میذاره. این عمق بخشی به شخصیت اصلی، حسابی به باورپذیری سریال کمک کرده.

بازیگر نقش آرش هم تونسته با ظرافت خاصی، این شخصیت رو روی پرده بیاره. نگاه های خسته اما امیدوارش، لحن گاهی عصبی و گاهی آرامش، و توانایی اش در انتقال احساسات مختلف، باعث شده آرش دادرس به یکی از شخصیت های دوست داشتنی سریال تبدیل بشه. البته، بعضی از شخصیت های فرعی، خصوصاً در اوایل سریال، کمی کلیشه ای و تخت به نظر میرسن، ولی کم کم با پیشرفت داستان، اون ها هم عمق پیدا می کنن و نقش پررنگ تری ایفا می کنن. در مجموع، عملکرد بازیگران قابل تقدیره و تونستن شیمی خوبی رو بین خودشون برقرار کنن.

ج. کارگردانی و عناصر بصری و صوتی: حال و هوای دادگاه

کارگردانی حامد سهرابی در سریال آقای وکیل، توی فضاسازی صحنه های دادگاه و دفاتر وکالت، حسابی موفق بوده. استفاده از نورپردازی های خاص، زوایای دوربین متفاوت و تدوین مناسب، باعث شده که اتمسفر این فضاها کاملاً به بیننده منتقل بشه. حس دلهره و اضطراب توی دادگاه ها، یا سنگینی تصمیم گیری ها توی دفتر آرش، به خوبی به نمایش درمیاد.

کیفیت فیلمبرداری هم خوبه و به جزئیات توجه شده. موسیقی متن سریال هم کار خوبیه و تونسته در لحظات مختلف، احساسات درست رو به مخاطب منتقل کنه؛ گاهی با تم های دلهره آور و گاهی با نت های امیدوارکننده. جلوه های ویژه خاصی در سریال وجود نداره، چون ژانر درام حقوقیه و نیازی هم نیست، اما همین دقت به جزئیات بصری و صوتی، باعث شده که آقای وکیل از نظر فنی هم اثر قابل قبولی باشه و تماشاچی رو با خودش همراه کنه.

د. پیام ها و تم های اجتماعی/اخلاقی: فراتر از پرونده

سریال آقای وکیل فراتر از یه درام حقوقی ساده میره و به پیام های عمیق اجتماعی و اخلاقی می پردازه. یکی از تم های اصلی سریال، کشمکش بین عدالت قانونی و عدالت واقعی هست. آرش دادرس اغلب با پرونده هایی روبرو میشه که از نظر قانونی ممکنه پیچیده باشن، اما از نظر اخلاقی، حق با یک طرف قضیه ست و باید برای اون جنگید. سریال به خوبی نشون میده که گاهی اوقات، حتی با وجود قوانین و مقررات، رسیدن به عدالت کار آسونی نیست و موانع زیادی سر راهش قرار می گیره.

مسائلی مثل فساد توی سیستم، نفوذ قدرت و پول، و اخلاق حرفه ای وکلا و قضات هم به طور جدی در سریال مطرح میشه. آقای وکیل به دغدغه های روز جامعه، مثل مشکلات اقتصادی، اختلافات طبقاتی و تأثیرشون روی پرونده های حقوقی هم می پردازه. این سریال در واقع یه آینه از جامعه ست که تلاش می کنه زخم ها و چالش ها رو نشون بده و شاید تلنگری باشه برای فکر کردن بیشتر به این مسائل. موفقیت سریال در طرح این مسائل، باعث میشه بیننده فقط سرگرم نشه، بلکه به فکر هم فرو بره.

نقد حقوقی: ترازوی عدالت آقای وکیل کجاست؟

خب، رسیدیم به بخش جذاب و البته حساس ماجرا: نقد حقوقی سریال آقای وکیل. برای یه درام حقوقی، چقدر واقع گرایانه بودن صحنه ها و دقت به جزئیات قانونی مهمه؟ خصوصاً برای ما حقوقی ها، دیدن اشتباهات ریز و درشت توی یه سریال حقوقی حسابی رو اعصابه! بیاین ببینیم آقای وکیل چطور از این آزمون سربلند بیرون میاد.

الف. دقت در نمایش رویه های قضایی: دادگاه واقعی یا هالیوودی؟

یکی از مهمترین چالش های سریال های حقوقی ایرانی، نمایش درست رویه های قضاییه. توی آقای وکیل، صحنه های دادگاه، دادسرا و تحقیقات مقدماتی، گاهی اوقات خیلی به واقعیت نزدیکه و گاهی هم برای جذابیت بیشتر، از واقعیت فاصله می گیره. مثلاً نحوه بازپرسی یا دادرسی، توی بعضی قسمت ها کاملاً مطابق قانون آیین دادرسی کیفری یا مدنیه و نشون میده مشاور حقوقی قوی پشت کار بوده.

اما در مواردی هم، برای دراماتیک کردن قضیه، شاهد اشتباهات رایجی هستیم. مثلاً گاهی اوقات اختیارات قاضی یا وکیل، بیش از حد واقعی نمایش داده میشه یا روند صدور حکم خیلی سریع اتفاق می افته. البته، باید قبول کرد که یه سریال تلویزیونی، نمی تونه ۱۰۰ درصد عین واقعیت باشه و باید یه تعادلی بین درام و دقت حقوقی برقرار کنه. مقایسه با سریال آقای قاضی اینجا جالبه؛ آقای قاضی هم به خاطر همین دستکاری ها برای افزایش جذابیت، نقدهایی دریافت کرده بود. مثلاً توی آقای وکیل هم ممکنه شاهد باشیم که وکیل ها خیلی راحت تر از واقعیت به اسناد دسترسی پیدا می کنن یا برخورد قاضی با طرفین دعوا گاهی غیرمتعارف به نظر میرسه. این موارد، برای حقوقدان ها شاید آزاردهنده باشه، ولی برای مخاطب عام شاید زیاد به چشم نیاد.

ب. پرونده ها و استدلال های حقوقی: منطق قانون یا قصه پردازی؟

سریال آقای وکیل سعی کرده انواع پرونده ها رو پوشش بده؛ از پرونده های کیفری مثل قتل و کلاهبرداری گرفته تا حقوقی و خانوادگی. این تنوع خوبه و باعث میشه مخاطب با ابعاد مختلف قانون آشنا بشه. توی خیلی از قسمت ها، استدلال های وکلا و قضات، مبنای حقوقی قوی داره و از اصطلاحات حقوقی به درستی استفاده میشه که این خودش یه نکته مثبت به حساب میاد.

اما گاهی اوقات، برای ایجاد هیجان، استدلال هایی مطرح میشه که شاید در دنیای واقعی، وزن حقوقی زیادی نداشته باشن و صرفاً برای پیش بردن داستان به کار میرن. سریال تلاش می کنه بعضی مفاهیم حقوقی مثل دفاع مشروع، مسئولیت مدنی یا حتی پیچیدگی های شهادت و اقرار رو توضیح بده. این کار خیلی خوبه و به آگاهی بخشی حقوقی کمک می کنه. ولی نکته اینجاست که این توضیحات چقدر دقیق و کامله؟ آیا ممکنه اطلاعات ناقصی به مخاطب داده بشه که بعداً باعث سوءتفاهم بشه؟ مثلاً نحوه اثبات یک جرم خاص یا دفاع از یک اتهام، گاهی اوقات بیش از حد ساده سازی میشه که ممکنه باعث ایجاد انتظارات نادرست در مخاطب بشه.

ج. تصویرسازی از جامعه وکالت و قضاوت: وکیل ها واقعاً اینجورین؟

یکی از اهداف سریال های حقوقی، ارائه تصویری واقعی از وکلای دادگستری و قضاته. آقای وکیل تلاش می کنه تا این تصویر رو منصفانه نشون بده. وکیل نقش اول، یعنی آرش، به عنوان یه وکیل با اخلاق و دغدغه مند به تصویر کشیده میشه که هم با چالش های اخلاقی روبرو میشه (مثل وسوسه قبول رشوه یا دستکاری اسناد) و هم با فشارهای سیستم. این نشون دادن جنبه های خاکستری شخصیت، به باورپذیری کمک می کنه.

البته، گاهی اوقات ممکنه وکیل ها یا قضات، بیش از حد ایده آلیستی یا برعکس، بیش از حد منفی و فاسد نشون داده بشن. مثلاً توی بعضی سکانس ها، وکیل بدون هیچ مشکلی به اطلاعاتی دست پیدا می کنه که در واقعیت امکان پذیر نیست. یا قاضی خیلی راحت از مسیر بی طرفی خارج میشه. اما در مجموع، سریال سعی می کنه هم چالش های اخلاقی و حرفه ای رو به تصویر بکشه (مثل بحث حق الوکاله، یا پرونده هایی که ممکنه وکیل از لحاظ شخصی باهاشون درگیر بشه) و هم نشون بده که چقدر این حرفه ها، پر از سختی و مسئولیتن. این تصویرسازی، اگرچه بی نقص نیست، اما قابل تقدیره و مخاطب رو با جنبه های انسانی این مشاغل آشنا می کنه.

د. ارزش آموزشی حقوقی سریال: آگاهی بخشی یا انتظار کاذب؟

یکی از مهمترین بحث ها درباره سریال های حقوقی ایرانی، ارزش آموزشی اونهاست. سریال آقای وکیل قطعاً به دنبال آگاهی بخشی به مخاطب عام درباره حقوق و قانونه. با مطرح کردن پرونده های مختلف و توضیحاتی که در خلال داستان داده میشه، بیننده اطلاعات حقوقی خودش رو افزایش میده. مثلاً مردم با مفاهیمی مثل قرار نظارت، کفالت، تفاوت قتل عمد و غیرعمد، یا حتی مراحل شکایت و دادرسی آشنا میشن.

اما اینجا یه خطر وجود داره: ارائه اطلاعات نادرست یا ناقص حقوقی. همونطور که توی نقد سریال آقای قاضی هم این بحث مطرح شده بود، اگه اطلاعات حقوقی به درستی و با همه جزئیاتش منتقل نشه، ممکنه باعث ایجاد انتظارات کاذب در مردم بشه. مثلاً یه نفر ممکنه فکر کنه روند دادرسی همیشه مثل سریال ها سریعه و یه وکیل می تونه توی یه جلسه همه چیز رو حل کنه! این اشتباهات کوچیک، اگه زیاد تکرار بشن، می تونن برداشت های غلطی از سیستم قضایی و نقش وکیل در ذهن مخاطب ایجاد کنن. بنابراین، با وجود نیت خوب سریال برای آموزش، باید حواسشون باشه که دقت و صحت حقوقی فدای جذابیت دراماتیک نشه.

آقای وکیل در قیاس با رقبا: جایگاه در میان درام های حقوقی

وقتی از سریال های حقوقی ایرانی صحبت می کنیم، ناخودآگاه اسم چند تا اثر دیگه هم میاد وسط. یکی از اون ها که تقریباً همزمان با آقای وکیل یا کمی قبل تر سروصدای زیادی به پا کرده بود، سریال آقای قاضی هست. این دو سریال، با وجود شباهت های اسمی و ژانر، تفاوت هایی هم دارن که بد نیست بهشون اشاره کنیم.

مقایسه با سریال آقای قاضی: وکیل در برابر قاضی

اصلی ترین تفاوت بین سریال آقای وکیل و سریال آقای قاضی، تمرکز روایت اون هاست. آقای قاضی همونطور که از اسمش پیداست، از زاویه دید یک قاضی به پرونده ها می پردازه و بیشتر روی روند دادرسی و تصمیم گیری قاضی تمرکز داره. اما آقای وکیل تمرکزش روی شخصیت وکیل و تلاش های اون برای دفاع از موکلشه. این تفاوت زاویه دید، باعث میشه هر کدوم از سریال ها، جنبه های متفاوتی از دنیای حقوق رو نشون بدن.

توی آقای قاضی، ما بیشتر شاهد اقتدار و قدرت قاضی در مدیریت جلسه و هدایت پرونده هستیم، در حالی که در آقای وکیل، هیجان بیشتر روی استدلال های وکیل، جستجو برای پیدا کردن مدارک جدید و چالش های حقوقی که وکیل باهاش روبروست، متمرکز شده. هر دو سریال تلاش می کنن پرونده های واقعی یا الهام گرفته از واقعیت رو به تصویر بکشن، اما آقای قاضی به خاطر ساختارش که تک اپیزودی بود و مستقیماً به یک پرونده می پرداخت، شاید در انتقال مفاهیم حقوقی به مخاطب عام کمی موفق تر عمل کرده بود، هرچند که انتقاداتی هم به دقت حقوقی اش وارد بود. مقایسه سریال آقای وکیل و آقای قاضی نشون میده که هر دو اینها می تونستن با دقت بیشتر، جایگاه بهتری توی ژانر درام حقوقی پیدا کنن.

نقاط تمایز و ابتکارات آقای وکیل نسبت به آثار مشابه

با وجود اینکه سریال های حقوقی زیادی توی ایران نداریم که بتونیم باهاشون مقایسه دقیقی انجام بدیم، اما آقای وکیل چند تا نقطه تمایز داره. یکی از اینها، پرداختن به زندگی شخصی وکیل نقش اوله که به داستان عمق بیشتری میده. ما فقط با یه وکیل توی دادگاه روبرو نیستیم، بلکه با یه انسان با مشکلات و آرزوهای خودش سر و کار داریم.

نکته دیگه، تنوع پرونده هاست. آقای وکیل سعی کرده فراتر از پرونده های جنایی صرف بره و به مسائل حقوقی متنوع تری بپردازه که شاید کمتر در سریال های دیگه بهشون پرداخته شده. این ابتکار باعث میشه تحلیل سریال آقای وکیل نشون بده که اون سعی در ارائه یک دیدگاه جامع تر داره. همچنین، سریال تلاش می کنه تا فسادهای سیستمی و چالش های اخلاقی رو با جسارت بیشتری نشون بده، که این موضوع در آثار مشابه کمتر دیده میشه. البته این ریسک رو هم داره که ممکنه برای بعضی از مخاطبین، بیش از حد واقع بینانه و تلخ به نظر برسه.

اگر بخواهیم با سریال های خارجی مثل Suits یا Better Call Saul مقایسه کنیم، آقای وکیل (و البته آقای قاضی) در سطح جهانی هنوز راه زیادی برای رسیدن به اون عمق و جزئیات حقوقی و داستان پردازی داره. اما در بستر سریال های حقوقی ایرانی، آقای وکیل تلاش قابل تقدیری برای پیشرفت این ژانر کرده و نوآوری هایی رو به همراه داشته که می تونه راه رو برای آثار بعدی باز کنه.

جمع بندی و نتیجه گیری: تماشای آقای وکیل؟

خب، رسیدیم به آخر خط این معرفی و نقد سریال آقای وکیل. بعد از این همه گپ و گفت، شاید مهمترین سوال این باشه که بالاخره آقای وکیل ارزش دیدن رو داره یا نه؟

سریال آقای وکیل یه تلاش خوب و قابل تقدیر توی ژانر درام حقوقی ایران محسوب میشه. از نقاط قوت اصلیش میشه به فیلمنامه نسبتاً قوی، داستان پردازی جذاب با پیچش های کافی، و شخصیت پردازی عمیق وکیل نقش اول اشاره کرد. بازیگری های خوب و کارگردانی ای که تونسته فضاسازی مناسبی رو برای صحنه های دادگاه و دفتر وکالت ایجاد کنه، به جذابیت این مجموعه اضافه کرده. همچنین، تلاش سریال برای پرداختن به مسائل اجتماعی و اخلاقی عمیق و نشون دادن کشمکش بین عدالت قانونی و واقعی، اون رو از یه درام صرف خارج می کنه.

اما خب، هیچ سریالی بی عیب و نقص نیست. از جمله نقاط ضعفی که به نقد حقوقی سریال آقای وکیل وارد میشه، میشه به گاهی عدم دقت کافی در نمایش رویه های قضایی واقعی، ساده سازی بیش از حد بعضی مفاهیم حقوقی برای دراماتیک کردن داستان، و ایجاد انتظارات کاذب در مخاطب عام اشاره کرد. در برخی موارد، شخصیت پردازی های فرعی ممکنه کمی ضعیف تر باشه و ریتم داستان کند بشه.

در کل، اگه دنبال یه سریال هستید که هم سرگرمتون کنه و هم به چالش های جامعه و دنیای حقوق از یه زاویه انسانی بپردازه، آقای وکیل می تونه گزینه خوبی باشه. برای علاقه مندان به درام های حقوقی و عموم مردم، این سریال می تونه تجربه دیداری خوبی باشه و حتی اطلاعات حقوقی عمومی تون رو هم بالا ببره.

برای دانشجویان و متخصصان حقوق، شاید دیدن برخی صحنه ها که با واقعیت قانونی فاصله دارن، کمی آزاردهنده باشه، اما اگه بتونید جنبه هنری رو از جنبه حقوقی محض جدا کنید، آقای وکیل می تونه موضوعات خوبی برای بحث و تحلیل فراهم کنه. در مجموع، پیشنهاد من اینه که به این سریال فرصت بدید و با دیدی باز به تماشای اون بنشینید. شاید تحلیل سریال آقای وکیل بتونه دریچه ای جدید به دنیای قانون و عدالت برای شما باز کنه. به امید روزی که سریال های حقوقی ایرانی، هم از نظر هنری و هم از نظر دقت حقوقی، به استانداردهای جهانی نزدیک تر بشن.